Hi!
Pff drukke week gehad, maar nu weer even tijd gelukkig. Na een eerste wat donker stuk uit een van mijn hersenspinsels nu een wat luchter stukje. Het is het begin van een groot verhaal wat ik heb geschreven. Het hele verhaal gaat over een groep oude vrienden die de kans krijgen om elkaar na lange tijd weer terug te vinden. Maar dan gaat er iets gruwelijks mis en worden mooie herinneringen voor altijd veranderd.
Hoop dat jullie het weer leuk vinden.
liefs Monique

Hoofdstuk 1

 

“Hé Juul, hier zit ik!”

Juliette keek het terras rond, dat achter het populaire grand café was uitgestald, om te zien waar de stem van haar vriendin vandaan kwam. Een lach verscheen om haar mond toen ze de blonde Melissa zag zwaaien, staand aan een tafeltje langs het water. Ze liep de zes treden naar beneden en begaf zich tussen de lunchende mensen door. Met een grimas trok ze een stoel naar achter en beantwoordde de luchtkus die haar vriendin haar toe blies. Met haar blote voeten op de rand van de stoel naast haar, voerde Melissa een verhit gesprek met haar mobiele telefoon. Het zonnetje schitterde in het water onder de vlonder van het terras.  Juliette leunde achteruit in de stoel en voelde een opgeluchte zucht van herkenning door zich heen gaan. Ze was weer terug in Nederland, had weer in haar eigen bed geslapen en ging weer als vanouds lunchen met haar beste vriendin. Genietend keek ze om zich heen en nam elk tafeltje, iedere ober, iedere gast gulzig in zich op. Met een zwierig gebaar gooide ze haar lange lokken over haar schouders en leunde op haar ellebogen naar voren, toen ze merkte dat Melissa het telefoongesprek beeindigde en het mobieltje met een klap op tafel neerlegde.

“Oh, meid, laat me je eens goed bekijken! Je ziet er goed uit! Lekker kleurtje op je wangen. Volgens mij ben je afgevallen.”
Juliette grinnikte om de herkenbare woordenvloed van Melissa.

“Nou, mijn kleren zitten niet ruimer, maar misschien heb ik wat vet verbrand en daar spieren voor in de plaats gekregen. Ik heb me de blubbers gewerkt daar in Marseille.”

“Ja, dat zal het wel zijn. Vertel, hoe was het franse leven? Ik wil alles horen.”
”Gewoon, net als in de Nederlandse theaters, maar toch net iets meer gedisciplineerd.” Ze kneep de hand van haar vriendin nadat die de hare had gepakt. “Echt, we werkten van dinsdagochtend tot en met zondagavond. ´s Maandags waren we vrij en dan hadden we alleen nog maar zin om langs het water te liggen en niets te doen.” Ze liet Melissa’s hand los en leunde naar achter.

”Maar ik heb er veel geleerd, veel ervaring opgedaan en mijn naam is nu internationaal bekend.” Even keek ze uit over het water en genoot van het gevoel voor ze verder ging. “ De regisseur was zeer lovend over mij en ik heb het zelfs zover gekregen dat mijn naam als eerste vermeld stond in de rij van dansers in het programmaboekje. Je weet wat dat betekent, goede vooruitzichten op waanzinnige aanbiedingen.”

Melissa slaakte een enthousiaste kreet van blijdschap, daarbij haar handen in de lucht stekend. Het halve terras keek om, bedacht Juliette zich. Maar dit was Melissa, haar vriendin, haar beste vriendin en ze zou haar karakter nooit willen veranderen. Melissa bedaarde en vond woorden voor haar gevoel.

“Geweldig voor je. Mijn vriendin de internationale muscialdanseres! Maar eh, betekent dat dat je vaker zo lang weg moet? Ik hoop het niet, want drie maanden zonder mijn beste vriendin, meid, ik ging bijna dood. Doe me dat nooit meer aan!”

De mobiele telefoon van Melissa rinkelde op het ijzeren tafelblad. Juliette lachte.

“Net alsof jij tijd hebt gehad om mij te missen, mevrouw- werk- altijd.”
Melissa maakte met twee zinnen een eind aan het gesprek en schakelde daarna de telefoon door naar haar secretaresse.

“Zo nu geen onderbrekingen meer. Ze zijn op kantoor verwend de afgelopen drie maanden. Omdat jij er niet was, at ik vaak daar of zat ik hier, zonder gesprekspartner en tja, dan kan je net zo goed je telefoontjes afhandelen.”
”Het is dus druk op kantoor?”

Melissa knikte en nam de laatste slok van haar al eerder bestelde thee.

“Ja, we zijn bezig met een openbare aanbesteding voor een personeelsregistratiesysteem en ik wil die opdracht kost wat kost binnen halen.”

Juliette vouwde haar handen rond die van haar vriendin. “Ik had ook niet anders verwacht van je.”

 

“Een goedendag mademoiselle, of is het weer gewoon mejuffrouw?”

Ze keken op en een vrolijke lach brak door op het gezicht van Juliette toen ze hun vaste ober, Michel, naast het tafeltje zag staan.

“Hé Mich, goed je weer te zien. Je werkt hier dus nog steeds.”
”Zo lang ben je nu ook weer niet weggeweest.”hij grinnikte. “Leuk je weer te zien. Weten de dames al wat ze bestellen willen?”

“Voor mij nog steeds hetzelfde, hoor, daar heeft Frankrijk niets aan veranderd.”

“Van mij weet je het ook,” wuifde Melissa.

“Goed, twee verse muntthee en twee keer een vissalade. Komt eraan.”

Terwijl Michel wegliep keek Juliette hem na met een veelbetekende blik in haar ogen.

“Wat heeft die toch een leuk koppie en een lekker kontje.”
Melissa trok een spijtig gezicht. “Tja, het is jammer dat hij op mannen valt.”
”Jammer!” Juliette trok haar wenkbrauwen zogenaamd verbaasd op. “Dat is nog een understatement. Noem het maar gewoon één van de grootste drama´s op aarde.”
De beiden vriendinnen lachten vrolijk om het grapje en kregen weer de slappe lach toen Michel met een vragend gezicht daarna de thee kwam brengen. In een poging wat serieuzer te worden vroeg Juliette Melissa naar het nederlandse leven.

“Is er hier nog iets bijzonders gebeurd? Ik bedoel, hoe is het met Bart?”
”Goed, goed hoor. Net als ik, druk, maar we komen elkaar nog wel tegen ´s avonds in bed, dus ik denk dat het wel goed gaat.”
”Nou ja, is het zo erg?”
”Nee, nee, valt wel mee.” Melissa wapperde met haar handen. “Maar iets heel anders, herinner jij je de jazzdanslessen nog?”

Door de vraag legde ze haar lepeltje neer waarmee ze de munt door het hete water aan het roeren was geweest en keek op. “Ja, natuurlijk, daar hebben wij elkaar ontmoet.”
”Heb je al in je post gekeken?”
”Nee, ik ben gisteravond teruggekomen.”

Melissa voor haar zuchtte, ”Oh, oké het hele verhaal dus” en leunde achterover.
”Maurice wil een reunie organiseren voor de klassen van vijftien tot tien jaar geleden. Wij zijn er twaalf jaar geleden mee begonnen, weet je, dus die reunie is ook voor ons. Lijkt het jou niet leuk om te gaan, kijken hoe ze er nu allemaal uit zien?”
Ze liet zichzelf nu ook achterover leunen. ”Jeetje, je overvalt me er mee. Daar moet ik over na denken. Ik bedoel ja, het was een leuke tijd, we hadden een leuke groep, maar om nu weer alles op te rakelen. Is het wel zo´n goed idee? Het wordt denk ik niet meer zoals toen.”
Haar antwoord liet Melissa weer naar voren komen. ”Ach kom op. Tuurlijk wordt het leuk. Bart en ik hebben vaak gezegd dat het jammer is dat ons groepje zo uit elkaar is gevallen. We deden echt alles samen, naar pretparken, stappen, zelfs een vakantie. Het was zo leuk.” Melissa zette haar woorden kracht bij met druk gebarende handen, maar het nam haar twijfel niet weg.
”We zijn toch niet voor niets uit elkaar gevallen, toen Wendy en Robert uit elkaar gingen. Ik weet het niet.”

”Ga dan mee voor Maurice. Jij bent de enige die nog wat met zijn lessen doet. Bovendien was jij altijd al zijn trots en ik denk, als hij hoort dat je van dansen je beroep hebt gemaakt, dat je zijn oude dag helemaal doet opfleuren.”
Ze glimlachte ”Ja misschien.” Trok haar neus iets op en keek haar vriendin met een schuin hoofd aan. “Maar waarom wil jij zo graag dan? Kom op Melissa, ik ken je lang genoeg om te weten wanneer er iets anders speelt.”
De handen van Melissa gingen allebei omhoog terwijl ze moeilijk lachtte. ”Oké, oké. Daar is het begonnen tussen Bart en mij en ik hoop door een reunie een antwoord te krijgen op alle twijfels in mijn hoofd. Bart heeft me namelijk ten huwelijk gevraagd, maar…”

“Wat!” Melissa, waarom weet ik dat niet? Wanneer is dat gebeurd?”
”Ach, een week of zeven geleden. Ik kon het niet over de telefoon vertellen. Het is zo moeilijk, trouwen, kinderen. Ik ben negenentwintig, dus biologisch gezien ben ik er aan toe. Maar ik weet niet of ik het geestelijk aan kan en dan ook nog met Bart. Ik weet het allemaal niet.”
”Wat heb je hem gezegd dan?”
”Nou, nadat hij zijn vraag had gesteld, ging de telefoon en ik heb nooit meer geantwoord. Volgens mij vraagt hij zich nu al die tijd al af of ik hem misschien niet gehoord heb en weerhoudt de twijfel over mijn antwoord hem, om het nog een keer te vragen.”
Juliette tikte haar vriendin bestraffend op de vingers.

”Dat is gemeen. Als een man je ten huwelijk vraagt, geef je ten minste iets van een antwoord. Dit hoort niet.”
Melissa trok een ondeugende grijns. “Tja, jij was er niet om me aan de romantische en fatsoenlijke kanten van het mens zijn te herinneren.”
”Hou op, ik ben niet overromantisch, zoals je me altijd noemt, maar…. Je bent echt erg!”

Verbaasd maar ook wel een beetje geamuseerd viel Juliette achterover in haar stoel. Wat bedenkelijk keek ze Melissa aan.

“Dus nu hoop jij op die reunie een antwoord te vinden.”
”Ja, ik wil terug vinden waarom ik op Bart viel. En jij moet mee, je moet me steunen.”
Ze leunde smekend voorover. “Ach Juul, alsjeblieft. Ga mee!”
Hier kon Juliette niet tegen en ze gaf zich gewonnen, te meer ook omdat het goede gevoel van toen in haar aan het groeien was sinds Melissa het woord reunie had gezegd. ”Goed, ik ga mee, wanneer is het?”
”Vanavond.”
”Wat!” Ho, dit was weer een ander verhaal. “Dat meen je niet. Ik weet niet eens wat ik aan moet trekken.”
”Je hebt vast wel wat in de kast.”

“Wat doe jij aan?”
”Ja, dat weet ik ook nog niet. Ik heb een heel leuk jurkje gezien van Vanilla, maar ja, dan moet ik deze schoenen aan.”
Melissa wees naar de modieus gevlochten sandalen naast haar stoel en gebaarde daarna naar de drie blaren op de knokkels van haar grote tenen. Juliette schoot in de lach.

“Waarom draag je die dingen dan ook?”

”Omdat ze op dit moment dè schoenen zijn! Iedereen die er bij hoort, draagt ze.”

“Nou en?”
”Dus wil ik ze ook aan.”

“IJdeltuit!”

 Moet jij zeggen met je helemaal hippe donkerbruine heupbroek en je lichtblauwe printshirt.”

Ze keek snel haar kleding langs en plukte even aan haar shirt.
”Ja, dit is dan misschien in de mode deze herfst, maar het zit ook hartstikke lekker. Ik draag niet iets dat in is, maar vreselijk zit.”
”Nou ik wel.”
”Ja, dat zie ik.”

Melissa wiebelde met haar grote tenen en trok een zielige, maar gemaakte pruillip. Opnieuw kregen ze allebei de slappelach. Het was heerlijk om die kenmerkende karaktertrekken van haar vriendin terug te vinden.

 Na de salade leunde Melissa samenzweerderig naar voren.

“Ik heb nog maar een kwartier, dus kom op met die sappige verhalen over de franse lovers.”
Juliette voelde dat ze een kleur van oor tot oor kreeg. Melissa mocht dan een enorme flirt zijn, zij was niet zo sterk als het om het andere geslacht ging.

“Eigenlijk zijn die er niet. Ik heb alleen maar hard gewerkt.”
Melissa wuifde in de lucht. ”Ach, hou op, meid je ziet er geweldig uit met dat prachtlichaam, die donkere ogen en haren. Je bent een plaatje. Wil je mij vertellen dat er geen enkele fransman heeft geprobeerd om jou te versieren?”
Ze lachtte. ”Jawel, er waren er wel een paar en ik heb wel een beetje wat gehad met een duitse jongen uit het gezelschap, maar het was zoals altijd. Na een paar weken voelde ik niets meer.”
”Ik snap jou niet, hoor!” riep Mel haar toe. “Iedere keer weer begin je ergens aan en als het dan wat meer voeten in de aarde moet krijgen, kap je het af.” Haar vriendin liet zich demonstratief achterover vallen in haar stoel, de armen voor de borst gekruisd. “Wat is dat toch?’

Juliette haalde haar schouders op. “Ik weet het niet,” zei ze naar waarheid. Mel keek haar met samengeknepen ogen aan. “Het lijkt wel alsof je op iemand wacht en tot die tijd genoegen neemt met een uit de hand gelopen flirt.”
Ze keek Mel even bewust lang aan, overdacht haar woorden. ”Misschien doe ik dat ook wel. Wachten op de ware.”
”Meid, je bent achtentwintig. Oud genoeg om te beseffen dat de ware niet bestaat. Wordt je dan nooit verliefd?”
Ze haalde haar schouders opnieuw op. ”Ik ben echt al heel lang niet meer werkelijk verliefd geweest. Niet meer sinds…”

Ze kapte haar zin af, want wat ze had willen zeggen kwam op een verkeerd moment zo met de reunie om de hoek.  Omdat ze verbaasd was over wat ze had willen zeggen. Omdat ze het nooit zo duidelijk voor zichzelf had willen uitspreken. Omdat ze deze zin echt niet wilde afmaken, iets wat Melissa wel voor haar deed.

“Niet meer sinds Tristan.”
Een geladen stilte viel en Juliette dacht negen jaar terug in de tijd. Het laatste jaar waarin ze veel optrok met de mensen van de dansschool. Het jaar waarin ze er tegen zichzelf en tegen Melissa voor uit was gekomen, verliefd te zijn op Tristan, met zijn zwarte lange haren en zijn blauwgrijze ogen. Een verliefdheid die hij soms beantwoordde, om de volgende avond weer te dronken te zijn om haar als meer te behandelen dan een van de vrienden van het groepje. Veel verder dan een hevige zoenpartij waren ze dan ook nooit gekomen. Wel was er altijd die vriendschappelijke kameraadschap. Wisten zij en Tristan altijd elkaar te vinden, bij leuke gelegenheden en bij minder leuke tijden. Zij was er voor hem en hij voor haar. Ze hadden altijd elkaars rug gedekt. En soms was er dus meer gebeurd. Iets wat haar toendertijd hevig verwarde. Tegen de tijd dat Juliette duidelijkheid wilde van hem, werden de contacten van de groep minder. Koos ieder onbewust en bewust partij voor ofwel Wendy, ofwel Robert, die samen hadden besloten hun tweejarige relatie te beeindigen. Wat over was gebleven was een gevoel van “wat had het kunnen worden?” en een gebroken hart. Maar Juliette was dan wel een dromer, een romanticus, maar ze leefde ook in het nu. Ze was daardoor iemand die niet lang stil kon blijven staan bij iets wat kennelijk niet zo had moeten zijn. Dus was ze vol overgave in de volgende flirt gestapt, hopende dat dit de grote liefde was, waar ze op had moeten wachten. Maar keer op keer bloedden haar gevoelens dood, verloor ze totaal het interesse in de betreffende jongeman en zonder verliefde gevoelens kon ze niet met iemand samenzijn. Zo ging het nu al bijna negen jaar en heel diep van binnen moest ze toegeven, de hoop een beetje te verliezen. Maar ze kon er niet over sikkeneuren. Ze had een geweldige baan, een lief, klein huisje met een tuintje op een binnenplaats en tegenover haar zat de beste vriendin van de wereld. Toch moest ze een ding weten.

“Komt Tristan ook?”

Melissa trok haar schouders op en wenste fluisterend dat ze niet over mannen was begonnen. Het was toch al jaren zo klaar als een klontje dat Juul nooit helemaal over Tristan was heen gekomen. Het onafgemaakte zat haar vriendin al die tijd in de weg. Misschien was het niet eens zo gek dat Tristan inderdaad vanavond kwam. Juliette had de voor zich uitgefluisterde zinnen wel gehoord, maar besloot het niet te laten merken. Om de hardop gesproken woorden kon ze echter niet heen.

“Ja, lieverd, ik geloof van wel.  En misschien wel precies wat nodig is. Volgens mij s het een goed idee, om met hem te praten als hij komt. Vraag hem of hij destijds verliefd op je was.”
Ze klapte haar kopje op tafel. ”Ga weg, zeg! Voel je je wel goed bij je hoofd. Hoe zie je dat voor je? Hallo Tristan, leuk je weer te zien. Hoe is het met jouw vrouw en kinderen? O,ja, trouwens was je toen ooit verliefd op me? Ik zou mezelf volledig voor gek zetten.” Ze tikte erbij tegen haar voorhoofd. “Ik ben geen bakvis en bovendien ben ik wel over die gevoelens heen  Ik heb hem bijna negen jaar niet gezien.”
”Ho, ho, rustig. Ik bedoel niet dat je moet kijken of er nu nog sprake is van wederzijds verlangen. Dat zou inderdaad niet zo gepast zijn. Ik bedoel alleen te zeggen dat je antwoord moet krijgen, zodat je die fase kan afsluiten. Misschien sta je jezelf daarna weer eens toe, echt verliefd te worden.”

Ze voelde een denkrimpel in haar voorhoofd krullen. ”Denk je echt dat dat het is?”
”Ja, dat denk ik echt.”
Ze vernauwde haar ogen even en schudde toen haar hoofd om de gedachten die rondspookte te stoppen. ”En toch ga ik het niet vragen.”
”Nou, dan doe ik het.”
Ze zag het haar vriendin nog doen ook en reageerde snel. ”Mel, als je dat doet, kijk ik je nooit meer aan.”
”Is best, als je maar gewoon komt lunchen en tegen me praat.”
”Muts!”
Juliette gooide haar vriendin een suikerzakje naar haar hoofd. Melissa stond giebelend op.

“Ik moet gaan. Hier is geld voor mijn salade. Wil jij afrekenen?” En daarna. “Ik ben zo blij dat je weer terug bent!”

Een dikke zoen kwam neer op Juliette haar wang.

“Bart en ik halen je vanavond om acht uur op. De dresscode is netjes maar dansbaar. Dus leef je uit.”
”Oké, ik zie je vanavond.”
Melissa gooide haar lange blonde haar naar achter en liep weg. Heel even keek ze met haar helblauwe ogen ondeugend over haar schouder, om vervolgens express met haar billen te wiebelen, terwijl ze zich een weg baande over het overvolle terras. Juliette dacht vertederd terug aan die oude manier van afscheid nemen en herinnerde zich de tekst die zij behoorde te roepen.

“Shake um, baby!”

Het hele terras keek om en ze bedacht zich dat het minstens vijf jaar geleden was geweest, dat ze dit voor het laatst hadden gedaan. Het leek zo kinderachtig, maar het was nog steeds zo leuk.

een deel uit een groter geheel

Hallo!

Na heel wat heen en weer gepuzzel dan eindelijk een eerste indruk van wat ik zo af en toe in mijn vrije tijd uit mijn hoofd haal en op papier (ehm beter op de computer) neerzet. Ik heb hele verhalen/boeken geschreven en het gaat te ver om hier alles te publiceren. Daarom haal ik er soms zo maar een hoofdstuk uit en zet het hieronder. Leuk als je je mening geeft en als je ooit meer wilt lezen hoor ik het graag!

liefs Monique


“Tirsa! Tirsa!”
De stem van haar moeder deed haar dieper wegzinken in de kast. Ze wist het wel, ze kon het niet vermijden, maar wel nog even uitstellen. Beneden hoorde ze de hakjes van haar moeder tikken op het laminaat. Eerst de woonkamer in, terug naar de keuken en toen naar de trap. Hoewel haar moeder de trap snel nam, kon ze toch de traptreden horen kraken. Boven gingen de hakjes weer verder op het laminaat.

“Tirsa, kom als de donder te voorschijn!”

Door de spleet onder de deur zag ze de voeten van mama langs gaan, de voeten in die te kleine zwarte schoentjes met die hele dunne, lange hakjes. Een huivering trok door haar ruggengraat. Vanuit de gang klonk een zachte tik, gevolgd door het zoevende geluid van houten wieltjes over het hout van de vloer.

“Potverdomme, het is hier een zwijnenstal! Klein kreng waar zit je?”

Tirsa wist het wel, ze had niet goed opgeruimd. Beneden lag haar pop nog op de bank en boven het zojuist omver gelopen houten locomotiefje. Maar het had toch geen zin gehad om alles netjes te maken. Ook dat was niet goed geweest. De voetstappen naderde en bijna onbewust stopte ze Mika onder de stapel handdoeken naast zich.

“Rustig maar, Mika,” fluisterde ze tegen haar knuffeleendje, die ze al die tijd in haar armen geklemd had gehad.“Hier ben je veilig.”

Op dat moment vloog de deur open. De gestalte van haar moeder tekende donker af tegen de helverlichte gang.

“Zo, dus je zat verstopt, hè. Ja, meisje kom er maar eens uit. Je weet wel dat je fout zat!”

Tirsa keek op in het verwilderde gezicht van haar moeder en kon de alcoholdamp al ruiken vanaf de grond. Instinctief dook ze verder naar achter. Ze zag haar moeder zich buigen en voelde de lange nagels van diens beiden handen zich in haar bovenarmen priemen.

“Ik zei; Kom eruit, jij klein onhandelbaar kreng!”

Tirsa voelde hoe ze uit de kast werd getrokken, maar haar ogen waren gericht op het gezicht van haar moeder. Hoe erg was mama er aan toe? Haar mascara zat onder haar ogen geveegd, de felrode lippenstift zat overal behalve op haar mond. In de dikke laag make-up zaten scheuren en vegen. Tirsa´s maag kromp in elkaar bij die aanblik. Ze had het kunnen weten, het was zondagmiddag en al zolang als ze het zich kon herinneren, was het dan raak. Met een zwiep belandde ze tegen het hekje bovenaan de trap.

“Waarom kun je niet gewoon doen wat we van je vragen, hè?” schreeuwde mama.

Een ferme tik met lange nagels vloog om haar oren. Tirsa voelde hoe die ging gloeien. Ze zou geen antwoord geven en niet huilen. Vooral niet huilen, want ze wilde het niet erger maken dan het al dreigde te worden.

“Vijf jaar ben je nu al! Vijf jaar!”

Twee handen grepen haar bovenarmen en rammelde haar stevig heen en weer. Tirsa´s hoofd sloeg tegen de spijlen van het hek.
”Misschien moet ik je eens bij de dokter brengen en vragen of hij je in een gesticht kan stoppen voor onhandelbare kinderen! Wat dat ben je, een ongehoorzaam klein snertkind!” tierde mama door. Een nieuwe klap volgde, dit keer op haar rechterwang. De druk op haar bovenarmen nam af en Tirsa voelde het bloed weer naar haar armen stromen. Zonder er bij na te denken wreef ze de gepijnigde plekken waar haar moeders vingers haar hadden geknepen. En toen ze het zich realiseerde, stokte haar adem in haar keel. Ze keek op en ving de blik die haar werd toegeworpen. Een kille blik, vol woede. Automatisch gingen haar armen al beschermend omhoog, terwijl ze in stilte wenste dat ze beter had nagedacht.

“En nou vind je jezelf nog zielig ook, blijkbaar!” De stem van mama sneed door haar heen. Maakte dat haar benen begonnen te trillen. “Hou op,” zei ze in gedachte tegen haar benen. “Laat je niet zo kennen, zo maak je het erger!” verweet ze zichzelf. En toen zag ze de voet komen.

“Ik zal je een reden geven om jezelf zielig te vinden!” schreeuwde haar moeder boven haar uit. Maar Tirsa liet het niet meer tot zich doordringen. Ze richtte haar blik strak op de foto aan de muur. Een foto waarop haar ouders haar met een stralende lach knuffelden toen ze nog een baby was. Ze probeerde zich voor te stellen dat ze haar nu ook weer zo lief vonden als toen. En daardoor voelde ze de schoppen niet die de kleine hakjes tegen haar bovenbenen en billen maakten. Soms moest ze haar hoofd draaien om de foto te kunnen blijven zien, omdat ze de hele gang door werd geschopt, maar ze bleef ernaar kijken, bleef zich voorhouden dat ze niet in het nu leefde maar toen, toen ze nog lief was.

En na een tijdje merkte ze dat ze alleen was. De hakjes van haar moeder klonken beneden, tezamen met haar stem. “Nee, ze is boven. Laat haar maar even, ik heb haar al gestraft.”

De donkere en dronken stem van papa brulde wat, maar Tirsa kon het niet verstaan. In stilte dankte ze haar moeder voor de aframmeling en het weghouden van haar vader. Gos, als die naar boven was gekomen! Een nieuwe huivering trok door haar heen. Snel keek ze om zich heen en zag de kastdeur op een kier staan. Mika! Ze wilde opstaan om erheen te lopen, maar de pijn in haar linkerbeen was te erg. Tranen schoten in haar ogen. “Niet hier!” dacht ze en kroop zo goed en kwaad als het ging naar de kast. Ze deed de deur achter zich op slot en voelde onder de handdoeken. En daar was hij gelukkig nog, haar vriendje, Mika, naast de zaklamp en de doos met pleisters. Ze haalde alles onder de stapel vandaan en klikte de lamp aan. Met twee handen onderzocht ze haar benen. Ze vond een diepe, bloedende put in haar linkerbovenbeen en verder een heleboel beurse plekken. Oh nee, en morgen had ze gym op school. Dan moest ze weer die lange broek aan en zou ze weer op haar kop krijgen van de meester omdat ze geen korte broek bij zich had. Als die maar niet naar haar moeder zou gaan, want dan had ze het weer voor elkaar. Met een snuf en een verdwaalde traan, die ze snel wegveegde, plakte ze een pleister op de bloedende plek. En daarna keek ze op naar haar eendje. “Maar jij bent nog heel, hè, lieverd. Dat is het belangrijkste, dat ze jou niet nog een keer te pakken krijgen.”

Tirsa´s wijsvinger gleed over de grijze tape op de buik van het eendje. En ineens kon ze de tranen niet meer tegen houden. Met twee handen klemde ze het beestje tegen haar borst, terwijl ze geluidloos huilde. "